Όταν Έχω τα Πάντα και Αισθάνομαι Κενή: Η Αλήθεια Που Δεν Λέμε Φωναχτά
Συγγραφέας: ReneAri
28 Απριλίου, 2025
Έχω τα πάντα… αλλά νιώθω κενή. Γιατί;
Δεν τολμάμε πολλές να το πούμε φωναχτά.
Κι όμως, είναι πιο συνηθισμένο απ’ όσο νομίζουμε — ειδικά για εμάς τις γυναίκες που παλεύουμε κάθε μέρα να τα προλάβουμε όλα: εργασία, οικογένεια, σπίτι, σχέσεις… και κάπου εκεί χάνουμε τον εαυτό μας.
Γράφω απόψε αληθινά. Όχι σαν “σύμβουλος”, αλλά σαν γυναίκα που άνοιξε την καρδιά της.
Ίσως δεις και εσύ τον εαυτό σου εδώ. Ίσως αυτό να είναι η αρχή για κάτι μεγαλύτερο.
Το Κενό Δεν Σημαίνει Αχαριστία — Είναι Σημάδι
Έχω τον άντρα που αγαπώ. Υγιή παιδιά. Ένα σπίτι, μια δουλειά, ένα blog που με εμπνέει.
Κι όμως…
Νιώθω το βάρος της κούρασης. Τη θλίψη να με κατακλύζει. Το κενό να γεμίζει την καρδιά μου.
Δεν νιώθω αχαριστία. Νιώθω ένα κάλεσμα.
Ένα κάλεσμα να επιστρέψω σε μένα.
Μήπως Φροντίζω Όλους Εκτός Από Εμένα;
Καλύπτω τις ανάγκες των άλλων.
Αλλά ξεχνάω τις δικές μου.
- Χάνω τη σιωπή μου.
- Χάνω το χώρο μου.
- Χάνω τη χαρά χωρίς σκοπό.
Δίνω τόση ενέργεια, που κανείς δεν με ρωτά: «Πώς είσαι;» Και ξαφνικα εγω παλι αν και εχω γτα παντα αισθανομαι κενη!
Δεν φταίω. Έδωσα τα πάντα.
Και ξέχασα να κρατήσω κάτι για μένα.
Η Ενοχή Δεν Μου Ανήκει
Όταν σκέφτομαι «θέλω να μείνω μόνη», «θα ανασάνω όταν μεγαλώσουν τα παιδιά», «κουράστηκα να τρέχω»…
νιώθω ενοχή.
Νομίζω ότι δεν αγαπώ αρκετά. Ότι δεν είμαι καλή μάνα. Ότι αποτυγχάνω.
Η αλήθεια είναι απλή:
Είμαι κουρασμένη. Και αυτό δεν με κάνει αδύναμη. Με κάνει άνθρωπο.
Μήπως Δεν Είναι Αυτή η Ζωή που Θέλω;
Ίσως.
Και δεν με κάνει αχάριστη.
Με κάνει ξύπνια.
Η ζωή μου μπορεί να είναι γεμάτη — αλλά να μην με γεμίζει.
Δεν λαχταράω πολυτέλειες.
Λαχταράω ουρανό. Φύση. Φως.
Και δεν είναι λίγα αυτά.
Είναι τα ουσιαστικά.
Το Δικό Μου Όνειρο: Ένα Σπιτάκι Στη Φύση
Ονειρεύομαι να ζω κοντά στη φύση.
Να περπατάω χωρίς λόγια.
Αγαπω να κοιτάζω τα σύννεφα, να νιώθω τον ήλιο στο πρόσωπό μου, να μυρίζω τη βροχή.
Να υπάρχω χωρίς βιασύνη.
Δεν κυνηγάω πολυτέλειες. Κυνηγάω ειρήνη.
Να αφήσω χώρο και για την ψυχή μου, όχι μόνο για τους ρόλους μου.
Θα Το Καταφέρω; Ναι.
Το όνειρό μου μοιάζει μακρινό.
Αλλά το πλησιάζω κάθε φορά που μιλάω αληθινά.
Κάθε φορά που σταματάω να προσποιούμαι ότι “όλα είναι καλά”.
Δεν χρειάζεται να αλλάξω τα πάντα σήμερα.
Αρκεί να κάνω ένα βήμα:
Να ψάξω το σπιτάκι μου.
Να πιστέψω ότι μπορώ να το βρω.
Να επιτρέψω στον εαυτό μου να διεκδικήσει.
Δεν Είμαι Μόνη
Αν νιώθεις όπως και εγώ,
θέλω να σου πω:
Δεν είσαι μόνη.
Δεν είσαι λάθος.
Ουτε είσαι αδύναμη.
Είσαι ξύπνια.
Είσαι αληθινή.
Και έχεις δικαίωμα να γυρίσεις στον εαυτό σου.
Κλείνοντας…
Αν δεις ποτέ μια γυναίκα να κάθεται σε έναν κήπο και να έχει γείρει πίσω το κεφάλι της και να αφήνει τον ήλιο να τη χαϊδεύει…
…μπορεί να είμαι εγώ.
Κι αν ναι;
Θα έχω κερδίσει το όνειρό μου.
Ίσως κι ε
Η ζωή μου όπως είναι.
Αληθινή. Ανθρώπινη. Δική μου.
⸻
Pingback: Νιωθω μοναξια στο γαμο