Δεν θέλω πολλά πια. Θέλω λίγα, αλλά αληθινά. Ένα φλιτζάνι καφές στην αυλή. Ένα χαμόγελο από τα παιδιά μου όταν ξυπνούν. Ένα βράδυ χωρίς βιασύνη. Ένα ηλιοβασίλεμα που με βρίσκει σιωπηλή, χωρίς ειδοποιήσεις, χωρίς θόρυβο.
Όσο περνούν τα χρόνια, καταλαβαίνω πως η ευτυχία δεν είναι κρυμμένη στο “περισσότερο”, αλλά στο “λιγότερο”. Στη ζωή που δεν τρέχει, αλλά περπατά. Στην απλότητα των πραγμάτων. Στο να μη χρειάζεται να αποδείξεις τίποτα και σε κανέναν.
Μου αρέσει όταν το σπίτι μυρίζει φρεσκοψημένο ψωμί. Όταν το φαγητό είναι λιτό αλλά φτιαγμένο με αγάπη. Όταν το κινητό μένει στην άκρη και εγώ είμαι παρούσα – όχι απλώς φυσικά, αλλά ψυχικά. Εκεί. Στο τώρα.
Το simple living για μένα δεν είναι μόδα. Είναι επιλογή. Είναι η απόφαση να αδειάσεις τον χώρο γύρω σου, για να γεμίσει ο χώρος μέσα σου. Να πεις “όχι” σε ό,τι δεν σε εξυπηρετεί πια. Να κρατήσεις εκείνα που έχουν ουσία – τα ήσυχα, τα βαθιά, τα ανθρώπινα.
Δεν είναι πάντα εύκολο. Η κοινωνία σε σπρώχνει να θες παραπάνω. Να κυνηγάς, να γεμίζεις, να συγκρίνεσαι. Αλλά κάθε φορά που επιστρέφω στα απλά, βρίσκω πάλι τον εαυτό μου.
Και ίσως… τελικά, το να ζεις απλά, να είναι η πιο γενναία πράξη σ’ έναν κόσμο που σε θέλει μπερδεμένο.
