Για χρόνια ένιωθα πως το «ναι» ήταν η ασφαλής απάντηση.
Ναι, για να μη στεναχωρήσω.
Ναι, για να με αγαπάνε.
Ναι, για να μη φανώ αγενής, δύσκολη, ή “πολύ”.
Μέχρι που κάποια στιγμή κατάλαβα πως το δικό μου «ναι» σήμαινε ταυτόχρονα ένα μεγάλο «όχι» στον εαυτό μου.
Άρχισα να παρατηρώ πόσο με πίεζα να κάνω πράγματα που δε με εξέφραζαν, απλώς και μόνο για να ευχαριστήσω τους άλλους. Και όσο πιο πολύ το έκανα, τόσο πιο πολύ απομακρυνόμουν από μένα.
Το «όχι» μου άρχισε να γεννιέται αθόρυβα. Στην αρχή έτρεμα να το πω. Ένιωθα ενοχές, φόβο, τύψεις. Μήπως πληγώσω κάποιον; Μήπως φανώ εγωίστρια;
Αλλά ξέρεις τι;
Δεν είμαι εγωίστρια όταν λέω «όχι».
Είμαι ειλικρινής. Είμαι υπεύθυνη απέναντι στον εαυτό μου.
Επιλέγω συνειδητά πού θα δώσω τον χρόνο, την ενέργεια και την καρδιά μου.
Το «όχι» μου δεν σημαίνει ότι δεν αγαπώ.
Σημαίνει ότι αγαπώ πρώτα εμένα.
Και από εκεί ξεκινάνε όλα.
Σήμερα δε φοβάμαι να πω «όχι». Δεν το λέω με σκληρότητα. Το λέω με αγάπη. Με σιγουριά. Με σεβασμό – και στους άλλους και σε μένα.
Αν είσαι κι εσύ σε αυτό το μονοπάτι, να θυμάσαι κάτι:
Δεν χρειάζεται να απολογείσαι επειδή προστατεύεις την ψυχή σου.
Το «όχι» σου είναι ιερό.
Και έχει θέση μέσα στην αγάπη
Φιλιά,
Ειρήνη!
